Rozdział 12: Ironia Losu

Minęła dość długa chwila, zanim uspokoiłam się i przeniosłam wzrok z Harry’ego, na wijącego się z bólu Nicholasa. Nie mogłam uwierzyć, że Harry w pojedynkę zdołał tak go załatwić. Do tego przerażał mnie fakt, że Styles dyszy ciężko, a jego złość zapewne jeszcze go nie opuściła. Był jak tykająca bomba.

Nim zdążyłam się odezwać Niall ruszył do wyjścia, a za nim podążył wściekły Harry.

– Nie możemy go tu tak zostawić! – krzyknęłam zdenerwowana.

Chłopcy nawet się nie odwrócili. Nie wiedziałam co mam zrobić. Widząc zakrwawioną twarz chłopaka, chciałam mu pomóc, jednak bałam się, że Niall i Harry mnie tu zostawią. Byłam podzielona, a cała sytuacja coraz bardziej grała mi na nerwach.

– Styles! – wydarłam się, chcąc go zatrzymać.

Podbiegłam do niego i udało mi się złapać jego koszulkę, zanim wyszedł na zewnątrz. Gdy tylko moje palce dotknęły materiału, Harry odwrócił się gwałtownie i spojrzał na mnie wściekły.

– Musimy mu pomóc – powiedziałam, mając nadzieję, że w ten sposób go przekonam.

On tylko wywrócił oczami i chwycił moje ramię, po czym zaczął ciągnąć mnie w stronę auta. Niall  siedział już w środku i nas obserwował. Co jest z nimi nie tak?

– Puszczaj! – wrzasnęłam, próbując się wyrwać. 

Jego uścisk tylko zacieśnił się, przez co mimowolnie jęknęłam.

– Nie możemy go tam zostawić, nie słyszysz?! – krzyknęłam, gdy otworzył tylne drzwi auta. Zamiast odpowiedzieć wepchnął mnie do auta i zatrzasnął drzwi. Szybko zajął miejsce kierowcy, a już po chwili samochód ruszył.

Siedziałam na tylnych siedzeniach przeklinając Harry’ego, Nialla i siebie. Byłam rozdrażniona i miałam wrażenie, że to ja zaraz wybuchnę. Zastanawiałam się o czym myśli Harry w tym momencie. Czy choć trochę czuje się winny? Do tego kompletnie nie rozumiałam co ktoś taki jak Niall robi z Harrym i tą całą grupą. Przecież doskonale widziałam, że był bardziej przerażony ode mnie! Czy to może być jeszcze bardziej porąbane?

Dostrzegłam, że znów jesteśmy pod moim domem, dopiero w chwili, gdy Harry otworzył drzwi po mojej stronie. Wyglądał, jakby cała wściekłość z niego uszła. Zaciskając zęby wyszłam z auta, nie chcąc powiedzieć czegoś, co miałoby go na powrót wkurzyć.

Kiedy doszłam do drzwi frontowych odwróciłam się, wiedząc, że Harry szedł za mną. Uniosłam brwi czekając aż coś powie.

– Samochód odstawię jeszcze dzisiaj – powiedział przeczesując dłonią swoje włosy.

– Mam nadzieję – mruknęłam wzdychając głęboko.

Gdy tak patrzyłam na niego czułam złość. Miałam ochotę wygarnąć mu to, jak bardzo idiotycznie się dzisiaj zachował. Jednak gdy wyobrażałam sobie co może mi zrobić, zamiast złości czułam tylko strach. Tak, Harry Styles mnie przerażał.

– Już wiem, czemu chcesz wplątywać się w te porąbane sytuacje – powiedział cicho, zbliżając się do mnie. Przełknęłam głośno ślinę. Zapach jego ciała mącił mi w głowie.

– Czemu? – spytałam cicho, spoglądając w jego zielone oczy.

– Podoba ci się to – uśmiechnął się odwzajemniając moje spojrzenie – Podoba ci się to, że możesz oderwać się od normalnego życia. Podoba ci się ta adrenalina i to, że nie wiesz co się stanie dalej.

Mój oddech przyspieszył, gdy zaczęłam analizować jego słowa. Czy miał racje? Pokręciłam głową z uśmiechem.

– A tobie podoba się pogrywanie ze mną – powiedziałam, na co on uniósł brwi i uśmiechnął się chytrze.

– Nawet nie wiesz jak bardzo – po tych słowach odsunął się ode mnie, a ja wreszcie mogłam wziąć głębszy wdech. 

∞

Następnego dnia w szkole Niall znowu się nie pojawił. Tym razem jednak mnie to nie zdziwiło. Lekcje minęły szybko, a ja zostałam zaangażowana w wieczorny Dzień Otwarty naszej szkoły. Za kilka miesięcy koniec roku szkolnego, dlatego dyrekcja chce przekonać do siebie jak największą ilość osób. A jako, że jestem jedną z tych którzy kończą w tym roku szkołę, zostałam wręcz zmuszona do roznoszenia ulotek z ofertą edukacji.

– Więc też jesteś zmuszona siedzieć w szkole do dwudziestej pierwszej? – jęknął Blaze, siadając obok mnie na korytarzu.

Przytaknęłam wzdychając.

– Szkoda, że to nasz ostatni rok – mruknęłam, wzruszając ramionami.

– Żartujesz? – spytał, ze śmiechem a ja wywróciłam oczami.

– No tak, Pan Wali Mnie Wszystko Idę Spać ma inne zdanie – powiedziałam, za co dostałam kuksańca w bok.

W ciągu trzech lat spędzonych w tej szkole naprawdę wiele się wydarzyło. I mimo, że nie zawsze były to dobre chwile, to wolałabym przesiedzieć w liceum jeszcze rok, niż wkraczać w dorosłe życie. Będę musiała wziąć pracę na cały etat, może znaleźć sobie jakiś dom.

– Hej, nie odpływaj mi tu! – Blaze pstryknął mi palcami przed nosem.

Zadzwonił dzwonek, a ja żegnając się z przyjacielem ruszyłam na ostatnią lekcję. Historia jak zwykle minęła dość sprawnie. Nauczyciel opowiadał ciekawostki o naszym mieście, jednak ja szczególnie go nie słuchałam.

Powróciłam myślami do zdarzenia z zeszłego wieczora, kiedy to Harry beznamiętnie przyznał się, że ze mną pogrywa. Gdyby tego było mało, podoba mu się to. Nie wiedzieć czemu ta myśl napawała mnie dość dziwnym uczuciem. Nie był to smutek czy złość. Coś bardziej pozytywnego, czego nie umiałam rozpracować.

Po skończonych zajęciach udałam się do gabinetu dyrektora, który wręczył mi kilka opakowań świeżo wydrukowanych ulotek. Miałam proste zadanie. Chodzić po szkole i dawać po jednej każdej napotkanej osobie.

Gdy wysłuchałam do końca wykładu dyrektora na temat dni otwartych, udałam się w poszukiwaniu Blaze’a. Chłopak był odpowiedzialny za wieczorne ognisko i petardy. Nasza szkoła od zawsze wyróżniała się oryginalnością, jeśli chodzi o pomysły na przyciągnięcie nowych uczniów.

Kiedy nastała godzina osiemnasta, a na dworze zaczęło robić się powoli ciemno, szkoła zapełniła się nastolatkami. W każdej sali czekali wyznaczeni uczniowie, którzy mieli za zadanie przekonać ich do wyboru naszej szkoły.

Po kilku minutach rozdawania ulotek już zaczęły boleć mnie usta od nadmiernego uśmiechania się.

– Mam nadzieję, że spodoba ci się w nasz… – zaczęłam, wręczając kolejnej osobie świstek papieru, jednak urwałam gdy zobaczyłam czuprynę Harry’ego wchodzącą do szkoły.

Ruszyłam w jego stronę, zostawiając zdezorientowanego chłopaka za sobą.

– Co ty tu robisz? – warknęłam w jego stronę.

Styles uśmiechnął się i wzruszył ramionami.

– Nie cieszysz się? – zapytał w ten swój irytujący sposób.

– Przestań! – wywróciłam oczami i zacisnęłam zęby.

– Ale co? – spytał ze śmiechem, podchodząc do mnie.

– Ty już dobrze wiesz co! – zirytowana uniosłam dłonie – Przestań za mną łazić i gadać w ten sposób!

– W jaki sposób? – w tym momencie wręcz się ze mnie naśmiewał.

– W taki, jakbyś chciał mnie… – urwałam gryząc się w język.

Wzięłam głębszy wdech i mrucząc „nieważne” ruszyłam w przeciwnym kierunku. Co się z tobą dzieje Trish? Zastanawiałam się, co chciałam mu powiedzieć, jednak gdy poczułam dłoń na ramieniu wzdrygnęłam się zapominając o wcześniejszej sytuacji.

– Trish? – usłyszałam damski głos. Odwróciłam się by zobaczyć wysoką blondynkę o kręconych włosach.

– Emily? – uśmiechnęłam się krzywo, gdy poznałam twarz dziewczyny.

Przytuliłam ją, a zza jej ramienia ujrzałam przypatrującego się nam Harry’ego.

– Wieki cię nie widziałam! – powiedziała, a ja przytaknęłam.

Emily Walker była moją znajomą z sąsiedztwa. Wyleciała do Francji kilka lat temu, a nasz kontakt całkowicie się urwał. Była dobrą znajomą, dopóki na drodze nie stawał jej jakiś chłopak. Playboy w wersji damskiej to tylko i wyłącznie Emily Walker. Nigdy za sobą nie przepadałyśmy, tolerowałyśmy swoje towarzystwo tylko ze względu na rodziców, którzy się zaprzyjaźnili.

– Co ty tu robisz? – spytałam, tak jakby rzeczywiście mnie to interesowało.

W tamtej chwili o wiele bardziej odpowiadało mi towarzystwo Harry’ego niż jej.

– Tony przenosi się tu do szkoły – uśmiechnęła się – A ja przyszłam go pilnować.

Tony to jej młodszy brat, który ma zupełnie inny charakter od niej. Przynajmniej takiego go zapamiętałam. Nigdy nie byliśmy ze sobą szczególnie blisko.

– Och, wracacie na stałe? – spytałam, uśmiechając się.

Pokiwała głową zadowolona z poświęconej jej uwagi, po czym pożegnała się, gnając w bliżej mi nie określonym kierunku. Odrobina dobrego humorku, która się we mnie uchowała, właśnie odparowała. Kolejny kłopot na głowie. Tym razem nie banda Harry’ego, tylko napuszona blondynka.

Reszta wieczoru minęła mi na rozdawaniu ulotek i uśmiechaniu się grzecznie. Byłam zdenerwowana powrotem Emily i miałam wrażenie, że nie wyniknie z tego nic dobrego. Do tego co chwila gdzieś migała mi sylwetka Harry’ego.

Po godzinie dwudziestej wszyscy zebrali się na tyłach szkoły gdzie już paliło się ognisko. Ludzie śmiali się i przepychali, a ja starałam się znaleźć jakieś spokojne miejsce. Blaze był zajęty przygotowywaniem petard, dlatego byłam skazana na siebie.

Nagle spostrzegłam Stylesa, opierającego się o jedno z drzew, które rosły dookoła. Wolnym krokiem ruszyłam w jego stronę. Co mi szkodzi, prawda?

– Jeszcze tu jesteś? – spytałam, zajmując miejsce obok niego.

– Zastanawiałem się, czy do mnie podejdziesz – odpowiedział z uśmiechem, wpatrując się w ognisko. – W końcu powiedziałaś, żebym za tobą nie łaził – zaśmiał się lekko.

Zmarszczyłam brwi.

– Odkąd to słuchasz kogokolwiek? – spytałam, a on odwrócił wzrok od płomieni i przeniósł go na mnie.

– Poznałem twoją przyjaciółkę – zmienił temat, po raz kolejny ignorując moje słowa.

Zdążyłam zauważyć, że taki właśnie miał zwyczaj. Jeśli coś mu nie pasowało, lub nie wiedział co odpowiedzieć, po prostu ignorował daną osobę. Był zbyt pewny siebie i swoich możliwości.

– Jaką przyjaciółkę? – spytałam, analizując jego słowa.

– Emily. – mruknął – Natrętna osoba – skrzywił się, a ja wypuściłam śmiech.

Spojrzał na mnie jak na wariatkę i uniósł brwi.

– Cieszę się, że nie jestem jedyną która tak sądzi – westchnęłam.

Gdy usłyszałam huk, automatycznie spojrzałam na niebo, które mieniło się jaskrawymi kolorami. Ludzie krzyczeli i śmiali się, a ja w ciszy obserwowałam jak po raz kolejny niebo zostaje rozświetlone przez fajerwerki.

Mogłam poczuć na sobie wzrok Harry’ego, jednak go nie odwzajemniłam.

W ciągu ostatnich dni zdarzyło się bardzo wiele. Nigdy bym nie przypuszczała, że takie sytuacje w ogóle mogą mieć miejsce. Czy to nie ironia losu, że Harry miał racje? Rzeczywiście podoba mi się to, co on wnosi do mojego życia. Jest to zupełnie inne od wszystkiego co do tej pory mnie spotkało.

Jednak mimo wszystko, pozostaje jeden niezmienny fakt. Harry chce czegoś od mojego ojca. A ja muszę się dowiedzieć o co chodzi.

∞

Tak więc chyba po raz pierwszy od dawna jestem zadowolona z rozdziału :D Naprawdę :P

Nie będę się tu rozpisywać, ponieważ muszę przygotować się na jutro do szkoły. (Tak.. SKOŃCZYŁY MI SIĘ FERIEEE :C Opłakuję je właśnie z kubkiem gorącej czekolady ;c)

Kocham Was, jesteście cudowni i jedyni :*

Do następnego! :3

Tag #DarknessFF