Rozdział 3: Harry Styles

Widząc, jak na twarzy zielonookiego pojawia się uśmiech, szybko odwróciłam wzrok. Niepewność rozeszła się po moim ciele wraz z krwiobiegiem, przy okazji ciągnąc za sobą kolejną dawkę strachu. Irytował mnie brak wiedzy. Chciałam mieć pewność, że wrócę do domu cała i zdrowa.

Usłyszałam śmiech zza moich pleców, jednak nie spojrzałam za siebie, gdyż dobrze wiedziałam co by się stało. Najprawdopodobniej zamarłabym, niezdolna do wypowiedzenia czegokolwiek. A przecież musiałam mieć otwarty umysł, by trzeźwo myśleć.

Chłopak o imieniu Louis, z gadem na ramieniu, wstał i z powrotem podszedł do stołu bilardowego.

– Skoro nasza księżniczka, zapewne nie ma zamiaru niczego powiedzieć – usłyszałam przerażający, chłodny głos za sobą. Chłopak już po chwili stanął naprzeciwko mnie, przez co oddzielał nas tylko stół. – To chyba nie ma sensu dłużej jej tu trzymać – uśmiechnął się chytrze.

Miałam niejasne wrażenie, że wcale nie wypuści mnie tak dobrowolnie. Po jego minie stwierdziłam, że gdzieś tam, w jego główce tworzy plan, który na pewno mi się nie spodoba.

– Trzymaj – wyciągnął ze swojej tylnej kieszeni spodni mój telefon i rzucił nim w moją stronę. Stare urządzenie opadło na kanapę, tuż obok mnie.

Chwyciłam je niepewnie i powoli wstałam, patrząc na Lily, która jednak wpatrywała się złowrogo w tego przerażającego mężczyznę. Jego wzrok jednak utrzymywał się na mojej sylwetce, powodując nieprzyjemne dreszcze.

– Styles! Chcesz ją tak po prostu wypuścić? – niejaki Percy, do którego żywiłam obrzydzenie podszedł do nas z pewnością wypisaną na twarzy – Jestem pewien, że od razu poleci do glin. Chcesz mieć hordę psów na karku?

Chciałam zaprzeczyć. Powiedziałabym wszystko, byleby znaleźć się jak najdalej stąd. Jednak nie mogłam wydusić z siebie najmniejszego dźwięku. Zaczęłam gorączkowo myśleć, co zrobić by dupek Percy nie zniweczył mojej szansy.

– Nie jest aż tak głupia – ten cały Styles, ponownie spojrzał na mnie z chytrym uśmieszkiem – Chyba zdaje sobie sprawę z tego, że jeżeli pośle gliny na nas, automatycznie wkopie swojego ojca.

Oczywiście, że nie zdawałam sobie z tego sprawy. Czy chodziło mu o to, że jeśli zgłoszę ich na policję, zrobią coś mojemu ojcu?

Zmarszczyłam brwi, a zielonooki zauważywszy to, zaśmiał się lekko.

– Nie mów, że jeszcze się nie zorientowałaś – powiedział i nagle poczułam się taka mała i jeszcze bardziej poniżona. Każdy w pomieszczeniu obserwował mnie w milczeniu – Twój ojciec był jednym z nas. – wypowiedział te słowa z takim jadem, jakiego jeszcze nigdy nie słyszałam.

Moje serce podskoczyło mi do gardła, gdy tylko zrozumiałam znaczenie tych słów. Przecież to niemożliwe! Przed śmiercią mamy, był wzorowym pracownikiem, ojcem i mężem!

Pokręciłam głową, chcąc wyrzucić z siebie natrętne myśli. Szybko schowałam telefon do kieszeni i patrząc pod nogi ruszyłam w stronę, gdzie jak mi się wydawało, znajdowało się wyjście.

Kiedy byłam już na wyciągnięcie ręki od wolności, przede mną znikąd zmaterializował się brązowowłosy Styles. Nie dość, że omal przyprawił mnie o zawał, to jeszcze zagradzał drzwi.

Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, on będąc poważnym chwycił klamkę i otworzył drzwi na oścież, niczym dżentelmen z lat siedemdziesiątych. Wzięłam głębszy wdech, przekonując samą siebie, że mogę wyjść.

Przestąpiłam z nogi na nogę, jednak poczułam silny uścisk na ramieniu. Odwróciłam głowę, by spojrzeć prosto w zielone oczy napastnika.

– Pozdrów swojego ojca, od Harry’ego Stylesa – warknął, a po chwili mimika jego twarzy całkowicie się zmieniła i na powrót uśmiechnął się chytrze – Do zobaczenia Patricio.

Gdy wypowiedział moje imię, czym prędzej wyrwałam się z luźniejszego już uścisku i wybiegłam na werandę. Czując chłodne powietrze odetchnęłam i szybkim krokiem ruszyłam przed siebie, mimo że nie miałam pojęcia gdzie jestem.

Skąd on do cholery wiedział jak mam na imię. I co rozumiał przez ‘do zobaczenia’. Nie mam zamiaru więcej go widzieć, tak samo jak i jego koleżków.

Wiedziałam, że muszę porozmawiać z tatą. I to jak najszybciej. Jednak teraz musiałam skupić się i dotrzeć do domu.

Bo przecież, nareszcie byłam wolna, prawda? Tylko, że wcale się taka nie czułam.

∞

Niechętnie wysiadłam z ciepłego auta, myśląc już tylko o chęci położenia się w łóżku. Nie miałam bladego pojęcia ile czasu minęło odkąd zostałam wywleczona z domu. Na dworze robiło się już powoli jasno, a wszystko dookoła było zamglone.

– Straszliwie ci dziękuję Blaze – uśmiechnęłam się do przyjaciela, który wyłączył silnik i również wysiadł z auta.

Przez całą drogę wypytywał mnie o to co się stało i gdzie byłam. Niechętnie zbywałam jego pytania, mówiąc, że to nic ważnego. Jednak szybko skończyły mi się wymówki, dlatego doskonale wiedziałam, że Blaze wie o moim braku szczerości.

Nie chodziło tu o to, że mu nie ufałam. Po prostu wiedziałam, że gdyby tylko się dowiedział, niezwłocznie zadzwoniłby na policję, a na to pozwolić nie mogłam. Najpierw musiałam mieć pewność, że mój ojciec nie jest w nic zamieszany.

– Nie masz za co – mruknął, podchodząc do mnie – Słuchaj, nie mam pojęcia co się stało, ale wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć, prawda?

Kiwnęłam głową i przytuliłam go mocno. Czując ciepło ciała drugiego człowieka poczułam się bezpiecznie. Szybko jednak odsunęłam się, wiedząc, że gdybym dłużej została w tej pozycji łzy popłynęłyby mi z oczu.

– Jeśli coś by się działo dzwoń – powiedział na odchodnym, wracając do auta.

Już po chwili srebrne BMW zniknęło z zasięgu mojego wzroku, a ja udałam się w stronę drzwi frontowych, które o dziwo były zamknięte.

Czułam się słaba. Tak samo psychicznie jak i fizycznie. Moje ciało było ociężałe, a w głowie miałam jedną wielką pustkę. Mimo wszystko wiedziałam, że muszę porozmawiać z tatą, którego pewnie jak zwykle nie ma w domu.

Jak wielkie było moje zaskoczenie, gdy ujrzałam go siedzącego na kanapie. Twarz miał ukrytą w dłoniach i mruczał coś pod nosem. Natychmiast przeszła mi ochota na sen.

– Tato? – słysząc mój głos, natychmiastowo poderwał się z kanapy i podszedł do mnie.

Otulił mnie, tak jak za dawnych czasów, a ja nie wiedziałam co powinnam zrobić. Położyłam dłonie na jego plecach i z podziwem uznałam, że nie czuć od niego tak dużej ilości alkoholu. Brakowało mi bliskich relacji z tatą, więc gdy tak po prostu mnie przytulił, nie mogłam powstrzymać wzruszenia.

– Tak bardzo się o ciebie bałem. – powiedział zrozpaczony, odsuwając się ode mnie – Wróciłem do domu, a drzwi były otwarte na oścież. Twoja torba leżała na środku przedpokoju z wysypanymi rzeczami. – zaczął plątać się w swoich słowach.

– Wszystko jest już w porządku – powiedziałam uśmiechając się krzywo. Wzięłam głębszy wdech, by być gotowym na rozwinięcie tematu dziwnej szajki, która mnie porwała. – Masz pozdrowienia od Harry’ego Stylesa. – powiedziałam cicho, zdobywając się na nutkę sarkazmu.

Tata wyprostował się natychmiastowo i cały spiął. Na jego twarzy mieszało się przerażenie i wściekłość. Zdawał się głęboko myśleć nad tym co powiedziałam, tak jakby zastanawiał się co powiedzieć.

– Zrobił ci coś? – zapytał, a jego dłonie zacisnęły się w pięści.

– Nie, to znaczy – zacięłam się, widząc pewne spojrzenie taty – Nic mi nie jest. Chcieli wiedzieć gdzie jesteś, a skoro sama nie wiedziałam, wypuścili mnie.

Miałam wrażenie, że brzmię jak idiotka. Przed chwilą wróciłam do domu, gdyż porywacze ulitowali się nade mną, a teraz stoję przed swoim rodzicem i spowiadam się, jak w kościele.

– Czy możesz mi to wyjaśnić? – zapytałam pewniej.

Tylko tego chciałam. Chyba należy mi się wiedza.

– Nie ma nic do wyjaśniania – powiedział srogo, odwracając się, a mnie przeszył dreszcz. Pierwszy raz słyszałam u niego taki ton.

– Ale…

– Powiedziałem, że nie ma nic do wyjaśniania! – prawie krzyknął, a ja cofnęłam się o kilka kroków.

Byłam bardziej zirytowana niż przestraszona. Czemu coś przede mną ukrywał? Czy proszę o tak wiele, chcąc poznać powód mojego uprowadzenia? Bo chyba można nazwać to uprowadzeniem, prawda?

– Jeśli spotkasz jeszcze raz, któregoś z nich masz mnie natychmiast poinformować. – powiedział, już spokojniej, wciąż stojąc odwrócony do mnie plecami.

– Dobrze – powiedziałam cicho i  udałam się na górę.

Miałam dość. Nie rozumiałam jego zachowania, a sama wprost ociekałam nienawiścią do tej całej niewiedzy. Byłam zmęczona, zirytowana i przestraszona. Opadłam na łóżko, zamykając oczy i już po chwili odpłynęłam.