Rozdział 25: Zamieszanie

Stałam przed dużym budynkiem, ukrytym za drzewami, a cała determinacja jakby ze mnie uszła. Chciałam znaleźć Harry’ego, jednak to miejsce wzbudzało we mnie nieznośne uczucie braku bezpieczeństwa. Nie dziwiłam się sobie, biorąc pod uwagę, że kilka miesięcy temu wylądowałam w piwnicy pod tym domem.

Była godzina czternasta, a ja stałam na oświetlonym promieniami słonecznymi chodniku, co chwilę potrącana przez przechodniów. Jakiś czas temu byłam w mieszkaniu Stylesa, jednak go tam nie znalazłam.  Udałam się wiec tutaj, pełna odwagi i chęci porozmawiania z nim. Tylko, że pojawiły się wątpliwości. Co jeśli w środku jest tylko Percy? Albo jeśli Harry nawrzeszczy na mnie i wyrzuci za drzwi?

Po upłynięciu kolejnych minut, na miękkich nogach udałam się wąską drużką w stronę białych drzwi frontowych. Biorąc głęboki wdech zapukałam.

Nie minęła sekunda, a w progu pojawiła się zdenerwowana Lily. Mogłam dostrzec zamieszanie za jej plecami i głośne rozmowy, które ucichły, gdy stałam się centrum zainteresowania.

– Trish! – krzyknęła Wood, marszcząc brwi i odwracając się pokazując coś mężczyznom za sobą.

Mogłam dostrzec Nialla, Zayna, Liama, a także Dylana i kilka twarzy których nie kojarzyłam. Wszyscy jak na zawołanie przeszli do salonu, kontynuując rozmowę, której nie mogłam dosłyszeć wyraźnie.

– Co cię tu sprowadza? – zapytała, a ja spojrzałam na nią.

– Szukam Harry’ego. – na moje słowa, dziewczyna przygryzła wargę, otwierając szerzej drzwi i zapraszając mnie do środka.

– Słuchaj… – powiedziała, zamykając drzwi na zamek. – Jego tu nie ma.

Moje serce zabiło szybciej, gdy zobaczyłam zmartwienie na jej twarzy. Coś musiało się stać, wiedziałam to już w tamtej chwili.

– A gdzie jest?

Lily westchnęła, przecierając oczy dłońmi.

Zaczęłam miąć palcami skrawek mojego podkoszulka, czując zniecierpliwienie i strach.

– Lily… – ponagliłam ją.

Chciałam, żeby powiedziała, że Harry po prostu wyszedł i zaraz wróci, a ja mogę zaczekać na niego w salonie. Jednak widząc jej twarz i zamieszanie w całym domu, wiedziałam, że prawda jest zupełnie inna.

– Nie wiem co mam ci powiedzieć – westchnęła, oblizując wargę językiem – Wyszedł wczoraj wieczorem, bo Nicholas znowu coś zrobił. Nikt tak naprawdę nie wiedział o co chodzi. Po prostu wkurzył się i wyszedł mówiąc, że się z nim rozprawi.

Przełknęłam gulę formującą się w gardle, na myśl o Nicholasie. Doskonale go pamiętałam. Ostatnim razem Harry pobił go na oczach moich i Nialla, a później zostawił ledwo żywego w jakimś obskurnym miejscu.

Czy możliwe, że tym razem sobie nie poradził?

– Czekaj, czyli on… – urwałam, trawiąc zdobyte informacje. – Chcesz powiedzieć, że…

– Jeszcze nie wrócił. – dokończyła za mnie, posyłając mi zmartwione spojrzenie.

Wypuściłam głośno powietrze przez usta, tupiąc ze zdenerwowania nogą. Nie wiedziałam co mam zrobić. Czułam się bezsilna, zmartwiona i taka… mała.

– Trzeba go znaleźć.  – wykrztusiłam w końcu, unosząc dłonie jakby to była oczywista sprawa i ruszając do salonu.

Niall zauważył mnie jako pierwszy i podszedł do mnie, przygryzając wargę, reszta zgromadzonych wciąż coś ustalała i mogłam zrozumieć, że zastanawiają się, gdzie może być Harry.

– Czemu nadal tu siedzicie? – spytałam zirytowana tym, że zamiast szukać Harry’ego oni stoją i gadają.

– Spokojnie Trish – Zayn uprzedził Nialla tymi słowami, stając obok mnie z papierosem w ustach – Nic mu nie będzie, Harry to twardy koleś. Dzielimy się i niedługo pojedziemy go szukać.

Wzięłam kilka wdechów i kiwając głową, odeszłam, siadając na fotelu w rogu. Musiałam się uspokoić i przestać panikować. Harry pewnie zaraz wejdzie tu z uśmiechem na ustach i powie, że załatwił Nicholasa, a ty Trish będziesz mogła wkurzyć się na niego i wydrzeć, powtarzałam w myślach, wyglądając przez okno.

Starałam się trzymać nerwy na wodzy i przynajmniej dawać wrażenie spokojnej. Jednak chyba mi to nie wyszło, bo Lily podeszła do mnie i westchnęła.

– Wszystko będzie dobrze – powiedziała tak bardzo typowy tekst, którego używała moja babcia, gdy stłukłam kolano.

– Skąd możesz wiedzieć? – zapytałam, skubiąc paznokcie.

– Wiesz ile razy Zayn nie wracał bez znaku życia? – zaśmiała się, kręcąc głową, jednak ja pozostałam poważna – Za każdym razem mam wrażenie, że już go nigdy nie zobaczę. W głowie rodzi mi się tyle scenariuszy tego co mogło się stać. A później on pojawia się tak po prostu, znikąd. A ja coraz bardziej doceniam to, że go mam.

Potarła dłonią moje ramię.

Czy ja doceniam to, że mam Harry’ego? Kiedy, tak jak teraz, nie wiem co się z nim dzieje, nie ma go obok mam wrażenie, że eksploduję. Potrzebuję go, choć tak ciężko mi to przyznać.

Chciałam, żeby Lily miała rację.

Kilka minut później chłopcy zaczęli grupami opuszczać dom i wsiadać do aut. Jak oparzona wyskoczyłam z fotela i pobiegłam do przedpokoju, stając przed Zaynem i Dylanem, uniemożliwiając im dalszą drogę do wyjścia.

– Jadę z wami. – sapnęłam, a Zayn wywrócił oczami i chwycił moje ramię, odciągając mnie na bok, by mógł przejść.

Poczułam się jeszcze bardziej bezużyteczna niż wcześniej. Nie mogłam tak po prostu siedzieć tutaj, nie wiedząc co się dzieje.

– Pozwól mi jechać z wami – krzyknęłam, idąc za Malikiem, który ignorował mnie jak jakiegoś robaka.

– Trish, nigdzie nie jedziesz – powiedział Dylan, zmęczonym tonem, zajmując miejsce kierowcy, a ja stanęłam przed autem, kładąc dłonie na masce.

– Zejdź z drogi, kurwa mać! – warknął Zayn, który już siedział w środku na miejscu pasażera z przodu.

– Zabierzcie mnie ze sobą. – powtórzyłam, a Zayn wysiadł i podszedł do mnie, odpychając mnie na bok, mocniej niż zamierzał, bo zatoczyłam się i upadłam na chodnik.

– Nie rozumiesz, że będziesz tam tylko zawadzać?! – warknął, chwytając moją dłoń i drastycznie unosząc mnie do góry. – To nie jest miejsce dla takich jak ty! Kurwa, będziesz tylko kolejnym problemem do pilnowania więc odpuść i zwyczajnie zaczekaj na swojej dupie w środku!

Cofnęłam się o krok, zagryzając wargę by odgonić niechciane łzy.

Zayn wsiadł do samochodu, który odjechał chwilę później, a ja zakryłam dłonią oczy i usiadłam na chodniku.

– Znajdziemy go i przywieziemy ci całego. – usłyszałam męski głos i uniosłam głowę, by spojrzeć na Nialla.

Posłałam mu uśmiech, trzymając za słowo, a później on również odjechał tak jak wcześniej zrobili to inni.

W tamtej chwili przypomniałam sobie, jak Harry wyjaśniał im na czym polegają stosunki w ich grupie. Są rodziną.  Kiedy jeden ma kłopoty, cała reszta jest w stanie wskoczyć za nim w ogień.

Oni nie są złymi osobami, tylko czasem podejmują złe decyzje.

Wstałam z chodnika, otrzepując swoje spodnie i ruszyłam w stronę domu. W tamtej chwili nie mogłam zrobić nic, tylko czekać.

Rozdział zawaliłam, za co bardzo przepraszam x.x Sama nie wiem, poprawiałam go i poprawiałam, a i tak wydawał mi się po prostu… No do dupy, jednym słowem :/ Obiecuję, że następny będzie lepszy :)

Jak mijają Wam wakacje? :P

Ily

| Zapraszam na nowe opowiadanie Something New, które  zacznę publikować około września/października!

Tymczasem pojawił się wstęp i opis w zakładce O blogu, który mam nadzieję się podoba ;) 

SOMETHING NEW - ZAYN MALIK FANFICTION |

Tag #DarknessFF