Rozdział 1: Strach

Tupiąc delikatnie nogą, stałam oparta o ścianę na szkolnym korytarzu. Swój wzrok wlepiłam w brudne, szare kafelki, którymi została wyłożona podłoga. Co jakiś czas unosiłam głowę, by sprawdzić, czy Blaze już idzie.

Kiedy wreszcie go zobaczyłam,  uśmiechnęłam się szeroko.

– Przepraszam, znowu przyczepili się do moich ocen – mruknął, poprawiając swoją torbę.

– Nic nowego – powiedziałam cicho i ruszyłam w kierunku wyjścia – Powinieneś zacząć się uczyć, jeśli nie chcesz kiblować.

– Martwisz się o mnie, panno Grenade? – zaśmiał się cicho, a ja wywróciłam oczami.

– Ma pan zbyt wygórowane zdanie o sobie, panie Jackson – posłałam mu uśmiech, po czym wystawiłam język.

Ruszyliśmy dość wąskim chodnikiem, przekomarzając się. Blaze był niesamowitym przyjacielem. Przy nim nigdy nie musiałam martwić się o to, jak wyglądam czy jak się zachowuję. Byłam sobą. Poznaliśmy się kilka lat temu i spędzamy ze sobą praktycznie każdą chwilę.

– Jakieś plany na dzisiaj? – zapytał znienacka.

– Przygotowania do testu z fizyki? – odpowiedziałam pytaniem, na pytanie wzdychając cicho.

– No daj spokój! Jest piątek! – wydał z siebie oburzony jęk.

– Muszę skorzystać z wolnego czasu – powiedziałam popychając go lekko.

Blaze wywrócił oczami, ale otulił mnie ramieniem wzdychając teatralnie.

Po kilku minutach pożegnaliśmy się pod drzwiami mojego domu, a ja weszłam do środka. Rzuciłam torbę na ziemię i weszłam do zaciemnionego salonu. Powoli przyzwyczajałam się do pustki panującej w tym domu.  Zasłonięte zasłony, kilka butelek po wódce na stoliku i czysta cisza.

Często wracałam pamięcią do momentów, gdy wszystko wyglądało inaczej. Mniej więcej dwa lata temu zdarzył się wypadek. Moja mama umarła, potrącona przez samochód, którego kierowca nawet się nie zatrzymał.

Sprawa ucichła, policja nie wydawała się być tym zainteresowana. Po jakimś czasie ja wróciłam do szkoły, powoli wracając do normalnego trybu życia, jednak mój ojciec zamiast iść na przód wciąż robił kroki do tyłu. To prawda, chodził do pracy, jednak po niej wracał i przesiadywał na kanapie, lub w ogóle nie pojawiał się w domu.

Tym razem również gdzieś go wywiało.

Przeszłam do kuchni, by coś zjeść. Chwyciłam jabłko i ruszyłam do swojego pokoju, który był moją jedyną oazą. Wyciągnęłam telefon z kieszeni, który swoim wyglądem nie powalał. Uniosłam brwi, gdy zobaczyłam kilka wiadomości od taty.

Treść każdej z nich była bardzo zbliżona do siebie. Miałam wyjść gdzieś dzisiaj po szkole. Najlepiej w ogóle nie wracać do domu.

Zmarszczyłam brwi uznając to za pijacki wymysł. Jednak mimo wszystko wybrałam numer Blaze'a, gdyż moja przesądna natura dała o sobie znać. Wolałam spędzić noc u przyjaciela niż myśleć o tym gdzie jest mój ojciec.

– Hej Blaze – powiedziałam, słysząc jego gromkie powitanie.

∞

Widząc, że dochodzi dziewiętnasta, chwyciłam swoją zapakowaną wcześniej torebkę i wyszłam z pokoju. Upewniłam się, że wzięłam wszystko co potrzebne i zaczęłam zakładać swoje trampki. Tą czynność przerwało głośne stukanie do drzwi. Nie, to nie było stukanie, tylko walenie. Ten kto stał po drugiej stronie był albo nieźle wpieniony, albo drzwi mu się nie spodobały i zachciało mu się je wywarzyć.

– Otwieraj Jake! – usłyszałam groźny, męski głos, nawołujący imię mojego ojca.

Adrenalina w moich żyłach natychmiast podskoczyła. Zacisnęłam dłonie na pasku torebki i cofnęłam się o krok.

– Kurwa, wiem, że tam jesteś tchórzu!

Z całych sił starałam się uspokoić przyspieszony oddech. Moje nogi stały się miękkie. Po chwili zamek zabrzęczał, a drzwi otworzyły się  z głośnym hukiem. Zobaczyłam sylwetki kilku mężczyzn i nie mogłam powstrzymać piśnięcia, które zwróciło ich uwagę.

Ciemność panująca w całym domu, jak i na zewnątrz, spowodowała, że nie mogłam dostrzec twarzy nieproszonych gości.

– Patrzcie, patrzcie – odezwał się jeden z nich zbliżając się do mnie.

Reszta ruszyła za nim, niczym klony, a po chwili dał się słyszeć śmiech. Strach sparaliżował moje ciało jak i myśli. Kim oni do cholery są?!

– Słuchaj – śmiechy ucichły, a jeden z nich nachylił się nade mną – Przestanie obchodzić mnie kim jesteś, co tu robisz i gdzie się wybierałaś, jeśli łaskawie powiesz mi gdzie jest Jake – powiedział nazbyt rozbudzony.

Zrobiłam kilka kroków do tyłu, niefortunnie trafiając na ścianę. Zaklęłam cicho, powodując śmiech napastnika.

– Więc? – zapytał, patrząc prosto w moje oczy.

– Nie wiem gdzie on jest. – powiedziałam cicho, postanawiając postawić na szczerość.

Westchnął i chwycił w dłonie końcówki moich włosów.

– I myślisz, że tak po prostu ci uwierzę? – zaśmiał się, potrząsając głową.

Miał krótkie włosy i lekki zarost. Śmierdział mieszanką alkoholu i papierosów. W jednej chwili, jego dłoń zacisnęła się na moich włosach i pociągnęła za nie. Byłam zmuszona odchylić głowę do tyłu, a z moich ust wydarł się niekontrolowany krzyk. Poczułam tysiące małych igiełek na skórze mojej głowy.

– Puść ją Percy – warknął ktoś zza jego pleców – Prędzej posra się przed tobą ze strachu, niż cokolwiek powie.

– A co ty tam wiesz, Malik? – napastnik, poluzował lekko uścisk, odwracając głowę w stronę niewidocznego dla mnie mężczyzny.

– Wiem tyle, że Harry chętnie sam z nią porozmawia. – sposób w jaki wymówił te słowa, sprawił, że omal rzeczywiście nie posrałam się ze strachu. Wywnioskowałam, że wspomniany Harry musi pławić się wśród nich niezłym szacunkiem. Nastała idealna cisza i przez chwilę miałam nawet nadzieję, że to tylko cholerny sen.

Jednak zbytnio się przeliczyłam.

– W takim razie sam mu powiesz, że nie znaleźliśmy Jake’a tylko jakąś lalunie – mruknął i wprost warcząc puścił mnie wściekły.

Mój wzrok, rozbiegany błądził po całym pomieszczeniu. Krew szumiała mi w uszach i kompletnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Nie chciałam myśleć o tym, co narobił mój ojciec. Mimo wszystko byłam pewna, że już po mnie.

– Niall, zajmij się nią. – usłyszałam kolejny męski głos.

Ktoś chwycił moją torebkę i wyrwał mi ją, a ja dziękowałam bogu, że telefon schowany miałam w kieszeni spodni. W tym samym czasie poczułam ramię, które oplotło mnie delikatnie, jednak pewnie. Ten ktoś z pewnością nie pasował do reszty. Pachniał zupełnie inaczej i zdawał się być przerażony zupełnie jak ja.

Nie wiem kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz, a zimne powietrze otuliło moje nagie ramiona. Wreszcie mogłam dojrzeć coś więcej, poza zarysami twarzy. Chłopak, który prowadził mnie do auta miał krótko ścięte blond włosy. Jego niebieskie oczy rozglądały się bacznie.

Przed nami szło dwóch mężczyzn, dość wysokich, ubranych na czarno. Spojrzałam w bok, na ciemną, rozprzestrzeniającą się ulicę. Uznałam, że to moja jedyna szansa. Szarpnęłam się mocno, a gdy poczułam, że moje ramiona są wolne, pojawiło się we mnie światełko nadziei. Jednak zgasło ono równie szybko, gdyż drogę zagrodził mi wysoki, wyprostowany mężczyzna. Był krótko ścięty, a jego wyraz twarzy był pusty. Nie mogłam nic z niego wyczytać. Patrzył na mnie nie wyrażając ani złości, ani żadnego innego uczucia. Przez chwilę miałam wrażenie, że spoglądam na robota.

– Liam pospiesz się, nie chcę dostać po mordzie od Stylesa. Wolę żeby wyżył się na niej.  – krzyknął ktoś za nami.

Gdy duża dłoń zacisnęła się na moim ramieniu nie mogłam powstrzymać łez. To było jak wyciągnięta z durnego filmu scena. Chciałam obudzić się w pokoju Blaze’a i wrócić do domu.

Zostałam wepchnięta do czarnego samochodu, na tylne siedzenia. Moje zmarznięte dłonie zacisnęły się na materiale spodni. Oparłam się o drzwi samochodu, starając się trzymać jak najdalej od faceta z kamiennym wyrazem twarzy, który siedział obok mnie.

Zamknęłam oczy i dyskretnie uszczypnęłam się w ramię.  Kiedy je otworzyłam, wciąż znajdowałam się w obcym samochodzie, z obcymi ludźmi.

Prowadzący samochód mulat, w czarnej, skórzanej kurtce palił papierosa, którego dym szedł prosto na mnie. Nienawidziłam tego smrodu, więc mimowolnie się skrzywiłam.

Obok niego siedział, jak już zdążyłam zapamiętać, niebieskooki Niall, ze słuchawkami w uszach.

Przerażona, nie mogłam wydać z siebie nawet najmniejszego dźwięku. Miałam mętlik w głowie i bałam się ich reakcji. Skoro zachowują się tak spokojnie, to znaczy, że nie jestem pierwszą którą uprowadzili. To dzieje się na ich porządku dziennym?

Nagle ciszę w samochodzie przerwał mój dzwonek telefonu. Oblał mnie zimny pot, gdy trzy pary oczu spojrzały na mnie, jakbym to ja zawiniła. Szybko wyciągnęłam telefon, sadząc jak głupia, że zdążę odebrać. Jednak męska dłoń zacisnęła się na moim nadgarstku tak mocno, że nie byłam w stanie utrzymać telefonu, który spadł prosto na siedzenie.

Moja ostatnia deska ratunku, właśnie zatonęła.

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!

Kochani, wielkie dzięki za miłe komentarze już pod samą zapowiedzią!

Mam nadzieję, że rozdział 1 się podoba, bo strasznie się cieszyłam ta tę publikację! Aaaa! xD Zostawcie po sobie jakąś wypowiedź na ten temat, bo naprawdę chcę wiedzieć co sądzicie :P

Pozdrawiam i do następnego! ^^

Nie wiem skąd się to u mnie wzięło, no ale:

DARKNESS = DARK = DAREK = DARIUSZ = TRUDNE SPRAWY

Jestem dziwna

Na moim Twitterze, kilka dni przed publikacją rozdziału będę umieszczała zapowiedzi, wraz z datą publikacji (tak jak do rozdziału 1 ) :) Kiedy zapowiedź się pojawi, umieszczę o tym informację po prawej stronie ;)